Δυο καλλιτεχνες.

Αλήθεια δεν είναι δύσκολο για Έλληνες καλλιτέχνες (που ζουν και δραστηριοποιούνται στην περιφέρεια) να δημιουργήσουν ένα έργο που θα κοσμεί την είσοδο του κοινοβουλίου; Αυτή η αναγνώριση δε σας ανοίγει τα φτερά για διεθνή καριέρα;

Μακάρι να γίνει όπως το λέτε. Γιατί πράγματι είναι δύσκολο να κάνεις τέχνη στην επαρχία και αυτό το έχουμε διαπιστώσει. Θεωρούμε όμως ότι η γενέθλια γη του καθενός μας είναι η πρωταρχική πηγή της έμπνευσής του. Ίσως αν πηγαίναμε να ζήσουμε σε μια πολυάσχολη πόλη να μην μπορούσαμε να δημιουργήσουμε, παρά τα οφέλη των επαφών και της προβολής που ενδεχομένως θα είχαμε.

Και είναι όντως πολύ τιμητικό πρώτα-πρώτα για τη χώρα που το Κοινοβούλιο αποφάσισε να διακοσμήσει την είσοδό του με κάτι που θα μείνει εκεί για πάντα να θυμίζει την Ελλάδα και ακολούθως για μας, που επιλέχθηκε η δική μας πρόταση ανάμεσα σε πολλές άλλες, ακόμα και ομοειδείς όπως μάθαμε μετά.

Από πότε ασχολείστε με τη γλυπτική; Αν δεν κάνω λάθος και οι δυο ακολουθήσατε διαφορετικές σπουδές αλλά σας… κέρδισε η τέχνη.

" Τις ιδέες τις επεξεργαζόμαστε μαζί και επέρχεται τέτοια ζύμωση που στο τέλος δεν μπορούμε να πούμε ποιος είχε την ιδέα αρχικά και ποιος τη διαμόρφωσε τελικά "

- μαζί και στην τέχνη Έχετε δίκιο, το μικρόβιο βλέπετε! Μάθαμε πολύ νωρίς, -σε ηλικία που ακόμα τα παιδιά παίζουν- τα μυστικά της κατεργασίας του μετάλλου από τον πατέρα μας. Ο πατέρας μας, Πόντιος πρόσφυγας απ' την Τραπεζούντα, τα είχε διδαχτεί κι εκείνος από το δικό του πατέρα και πάει λέγοντας. Τελειώνοντας λοιπόν τις σπουδές μας και έχοντας κτήμα μας πια την τεχνική, αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε και να ψαχνόμαστε.

Μια μέρα λοιπόν, ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος, που είναι πολύ καλός φίλος, είπε «γιατί δε φτιάχνετε ένα γλυπτό;» Ξέρετε τώρα, εμείς μέχρι τότε θεωρούσαμε γλυπτική τα αγάλματα από μάρμαρο, σαν του Πραξιτέλη και του Χαλεπά. Φτιάξαμε λοιπόν, έτσι σαν παιχνίδι, το πρώτο μας γλυπτό- ένα κόκορα με κομμάτια από μια παλιά μηχανή, το έχουμε ακόμη.

Από τότε άνοιξε η μαγική πόρτα. Όπως έχουμε πει και παλιότερα, η σχέση μας με την γλυπτική ήταν μια σχέση που ξεκίνησε για αστείο και κατέληξε στο γάμο.

Δουλεύετε πάντα μαζί, σε ιδέες που έχουν κι οι δυο και με τι υλικά;

Ήμασταν πάντα πολύ δεμένοι σαν αδέρφια- λόγω νοοτροπίας της οικογένειας, λόγω της μικρής διαφοράς ηλικίας, ποιος ξέρει; Πάντως συνηθίσαμε να συνυπάρχουμε στη δουλειά κι αυτό είναι καλό γιατί συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο. Ας πούμε π.χ. ο ένας έχει ιδιαίτερη κλίση στο σχέδιο, ο άλλος στη σφυρηλάτηση κι έτσι όπου ο ένας υστερεί ο άλλος μπορεί να βοηθήσει.

Τις ιδέες τις επεξεργαζόμαστε μαζί και επέρχεται τέτοια ζύμωση που στο τέλος δεν μπορούμε να πούμε ποιος είχε την ιδέα αρχικά και ποιος τη διαμόρφωσε τελικά. Όσον αφορά τα υλικά, αυτό που κυριαρχεί στη δουλειά μας είναι το μέταλλο και το γυαλί. Χρησιμοποιούμε όμως τα πάντα, ξύλο, πολυεστέρα, νέον, πλεξιγκλάς, οτιδήποτε. Ενδεικτικά, πέρυσι φτιάξαμε ένα έργο με τίτλο «Σώμα και ψυχή» που περιείχε και μια οθόνη τηλεόρασης η οποία έπαιζε ένα βίντεο με θάλασσα.

Από πού αντλείτε τα θέματά σας; Είναι συνήθως ποιας κλίμακας και που βλέπουμε κυρίως τα έργα σας;

Μέχρι τώρα έχουμε ασχοληθεί πολύ με τη μυθολογία και την αρχαιότητα γενικότερα αλλά και με θέματα οικολογικού προβληματισμού, όπως τα Δέντρα που ήταν ένα σχόλιο αναφορικά με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Έχουμε επίσης στο ενεργητικό μας έργα εμπνευσμένα από τον κόσμο της φυσικής, όπως οι Υπερχορδές και τα ΒΙΟ.ΤΟΠΙΑ. Δε μας αρέσει όμως να βάζουμε στεγανά. Τα πάντα μπορεί –και πρέπει- να αποτελούν έμπνευση για έναν καλλιτέχνη.